Bye bye speentjes 

Speentjes en duimen... 
Een heel bekend fenomeen: de ene baby heeft natuurlijk meer zuigbehoefte dan de andere, maar onze Yara wilde het liefst de hele dag ergens op sabbelen en dan het liefst mijn pink. Ook na het voeden bleef ze onrustig totdat ik mijn pink in haar mondje deed. Dat vond ik niet zo hygiënisch. Je raakt met je handen natuurlijk van alles aan (zoals het karretje van de winkel in de supermarkt) en hebt niet altijd direct toegang tot een kraan en zeep. 

Daarom zijn wij, toen de borstvoeding goed ging, begonnen met het aanbieden van een speentje. Ze wilde hier niet direct wat van weten, maar uiteindelijk pakte ze de "I love mama" speen die we hadden gekregen in een pakketje. Niet bepaald een zeer modieus speentje zoals de Bibs-speen, maar we waren blij dat ze er een wilde. 

3 december werd Yara 2 jaar. Ze praat al heel goed en heeft nu het grootste gedeelte van haar gebitje compleet. Dit zette mij aan het denken... wat zou de invloed zijn van het speentje op haar gebit?

Ik ben gaan Googlen en kwam verschillende berichten tegen, waaronder dat een speen niet goed was voor de ontwikkeling van de kaak, dat de tong hierdoor niet in een natuurlijke positie komt tijdens ontspanning en het speentje ook van invloed kon zijn op de stand van het melkgebit en de spraak. Zo kan een speen of duimen bijvoorbeeld slissen veroorzaken. 

Hoe dan ook: ik wist dat we ooit de speentjes vaarwel moesten zeggen. Yara ging al helemaal op in het Sinterklaasverhaal, dus we hadden bedacht dat ze de speentjes aan Sinterklaas mee kon geven, zodat hij de speentjes naar kleine baby'tjes kon brengen. 

Zo gezegd, zo gedaan. We pakten de speentjes samen in als kadootjes en legden ze buiten voor de deur op Sinterklaasavond. Yara leek het niet erg te vinden. Ze zei zelf "Yaya (de r is nog wat lastig) grote meid! Speen niet nodig". Een paar minuten later werd er aangebeld en stond er een grote zak met kadootjes. Top idee leek het! 

Bij nader inzien zou ik het niet nog eens op een dag doen dat ze al zoveel indrukken e.d. gehad heeft. Ze ging natuurlijk erg moe naar bed en besefte toen pas dat ze dus geen speentjes meer had. Dat was flink huilen en zelfs smeken of we nieuwe speentjes wilden kopen. Hartverscheurend... maar we wisten dat we moesten doorpakken. 

De volgende dag heeft ze voor haar middagslaapje ook nog even gehuild om haar speentje en ook die avond vroeg ze ernaar. Maar de dag daarop zei ze uit zichzelf: "Yaya grote meid.. niet huilen niet." Gelukkig heeft ze er dus eigenlijk maar 2 dagen last van gehad. Daarna heeft ze er nooit meer om gevraagd. 

Kort daarna werd ze verkouden. Iets wat 's nachts vaak een slechte combi was met de speen.. Daar had ze nu dus geen last meer van: een win win dus!